Św. Andrzej Bobola
Pochodził z rodziny szlacheckiej. Urodził się w Strachocinie koło Sanoka. Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił w 1611 r. w Wilnie. W tamtejszej akademii studiował filozofię i teologię. W 1622 r. otrzymał święcenia kapłańskie i podjął pracę jako kaznodzieja, spowiednik, duszpasterz w więzieniach i przytułkach w Nieświeżu oraz przy kościele św. Kazimierza w Wilnie.
W roku 1630 złożył śluby zakonne i został superiorem (przełożonym klasztoru) w Bobrujsku.
Od 1633 r. pracował w Płocku i Łomży. W 1642 r. wyjeżdża na stałe do Płońska. Wyjeżdża jedynie stamtąd do Wilna w latach 1646 - 1652 w celu ratowania jego złego stanu zdrowia.
Jego sukcesy duszpasterskie wzbudzały niechęć i nienawiść duchowieństwa prawosławnego do Jezuitów. Uważali ich za głównych twórców Unii Brzeskiej. Wrogość ta przybrała większe jeszcze rozmiary podczas wojen kozackich. W maju 1657 r. na Janów Podlaski napadła grupa kozaków i Żydów. Andrzej przebywał wówczas w sąsiednim Peredyle. 16 maja pochwycony przez tę samą grupę został zawleczony do Janowa i tam na rynku miasta poniósł śmierć męczeńską.
Długa jest też historia relikwii świętego. Złożone w krypcie kościoła jezuickiego w Płońsku, początkowo poszły w zapomnienie. Odnaleziono je dopiero w 1702 r. W 1808 r. przewieziono je do Płocka, gdzie spoczywały do 1922 r. Przechowywano je następnie w Moskwie, skąd misja papieska w roku 1924 przewiozła je do Rzymu. Tam zostały złożone w kościele Al. Gesii.
W 1938 r. relikwie sprowadzono do Warszawy i w tryumfalnym pochodzie złożono w kaplicy jezuickiej przy ul. Rakowieckiej. We wrześniu 1939 r. mimo poważnego uszkodzenia kaplicy trumna z relikwiami świętego ocalała. Przez lata okupacji były przechowywane w kościele Matki Boskiej Łaskawej na Starym Mieście. Mimo, że w czasie Powstania Warszawskiego kościół ten został doszczętnie zburzony, relikwie i tym razem uratowano i przeniesiono do kościoła św. Jacka przy ul. Freta.
Pod koniec 1945 r. ponownie spoczęły w kaplicy przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.